پناهندگان در کلمبیا گاوداری پایدار را یاد می گیرند (یک تجربه)

Zuluaga روی صندلی یک وانت وانت چهار چرخ متحرک سفید رنگ در حالی که در یک جاده خاکی شیاردار خارج از سن مارتین، متا حرکت می کند، می پرد. یک راننده قد بلند و شانه گشاد – افسر پلیس سابق بوگوتا – آنها را از میان تونلی از درختان هدایت می کند.

راننده مکث می کند تا از تلفن هوشمند خود که روی داشبورد نصب شده است عکس بگیرد. او عکس‌ها را برای مادرش در شهر می‌فرستد، زیرا می‌خواهد مادرش ببیند که چقدر به عمق جنگل سفر می‌کنند.

متا که محل تلاقی جنگل‌های بارانی آمازون، دامنه‌های رشته کوه آند و دشت‌های مرتفع اورینوکو شرقی است، خانه یکی از متنوع‌ترین اکوسیستم‌های زیستی سیاره است – جنگل‌های غنی، با آب فراوان و خاک پربار. در مکان های روستایی، دیدن دسته های طوطی یا میمون های سنجاب یا شنیدن میمون های زوزه کش معمول است.

در اوایل دهه 2000، این باغ عدن تا حد زیادی توسط شبه نظامیان اداره می شد، و در طول درگیری، این منطقه به غنیمت جنگی تبدیل شد که محصولات غیرقانونی مانند کوکا به تامین مالی رشد گروه های مسلح کمک می کرد.

حتی با وجود اینکه فارک در سال 2016 با دولت کلمبیا یک توافق صلح امضا کرد، باندهای جنایتکار بسیار سازمان یافته و جناح های مخالف فارک همچنان در جنوب اینجا، جایی که کشت غیرقانونی کوکا برجسته است، فعالیت می کنند. حومه شهر می تواند مکانی خطرناک برای کار باشد. خشونت حداقل 39000 نفر را در این کشور در سال 2019 آواره کرد و همچنان زندگی روستایی را شکل می دهد.

Zuluaga به سمت مزرعه Blanca Raquel Guerrero به مساحت 50 هکتار می رود، که یک مرکز آموزشی برای سایر دامداران در منطقه است. گوئررو نیز مانند گوتیرز از خشونت چریکی فرار کرد. در نیمه یک شب در دسامبر 1998، یک گوئررو باردار به همراه شوهر و فرزندان خردسالش پیاده روی یک کوه و در امتداد رودخانه گریخت و تا سحرگاه به امنیت نسبی سن مارتین رسید. سال‌ها بعد، دولت به گوئررو زمینی که قبلاً متعلق به قاچاقچیان مواد مخدر بود، اعطا کرد.

وقتی او به مزرعه ای رسید که آن را Sión (صهیون) می نامد، این مزرعه بی درخت بود و بدون درخت بود. او برای شروع یک گاو از یک برنامه دولتی دریافت کرد. او می گوید: «ما غذا نداشتیم. او با استفاده از پول اندکی که با خود به ارمغان آورد و گیاهانی که از طریق برنامه های کشاورزی به دست آورده بود، مرکبات، انبه و بادام هندی را در میان محصولات دیگر کاشت تا خانواده خود را تغذیه کند و در عین حال گاو را برای لبنیات و گوشت پرورش دهد.

در طی چندین سال بعد، هرناندز تا 10 گاو پرورش داد که در علف‌های خشک چرای می‌کردند. اما هر تابستان علف‌ها در آفتاب داغ خشک می‌شدند، چاه خشک می‌شد و تعدادی از گاوها می‌مردند. حتی اگر گاوها در 50 جریب – 5 جریب به ازای هر گاو – پرسه می زدند، زمین علوفه کافی برای نگهداری آنها را تامین نمی کرد.

همه چیز در سال 2012 تغییر کرد. گوئررو، موریلو و دیگران در جامعه در مورد جلسه ای برای به اشتراک گذاشتن یک استراتژی جدید برای دامداری شنیدند. این سازمان وعده داد که به دامداران جدید کمک می کند تا با استفاده از طبیعت و جنگل ها برای بهره وری بیشتر مزارع خود برای چرا، بیشترین بهره را از فعالیت های متوسط ​​خود ببرند.

زولوآگا و سایر حافظان محیط زیست در تلاش هستند تا به دامداران کمک کنند تا سیستمی به نام مدیریت مزرعه سیلوپاستورال را اتخاذ کنند. این یک استراتژی چرای دام و حفاظت است که می تواند گاوها و مراتع سالم تری را پرورش دهد و در عین حال از گله های بزرگتر حمایت کند.

این کار با کاشت ترکیبی از علف های علوفه ای، گیاهان، درختچه ها و درختان انجام می شود. حیواناتی که این مخلوط را چرا می کنند در هر هکتار غذای بیشتری نسبت به علف به تنهایی دریافت می کنند، بنابراین گله های بزرگتر در هکتارهای کمتر رشد می کنند. سایه درختان اثرات استرس گرمایی را کاهش می دهد و تولید شیر را افزایش می دهد. این دستاوردها به دامداران اجازه می دهد تا بدون کاهش درآمد کلی خود، زمینی را برای حفاظت اختصاص دهند.

در سال 2012، گوئررو به پروژه کلمبیا جریان سازی پایدار گاوداری ملحق شد، سرمایه گذاری مشترک بانک جهانی که توسط تسهیلات جهانی محیط زیست و دولت بریتانیا تامین مالی می شود. موریلو در سال 2015 از این رویه پیروی کرد.

انجمن ملی دامپروری کلمبیا FEDEGAN این پروژه را با سه شریک مستقر در کلمبیا رهبری می کند: حفاظت از طبیعت، مرکز تحقیقات سیستم های تولید کشاورزی پایدار و Fondo Acción. در پنج منطقه در سراسر کلمبیا، برنامه Silvopastoral به دامداران آموزش حرفه ای در جنبه های استراتژی دامداری پایدار، از جمله نحوه رشد درختان پشت سر هم برای ایجاد حصارهای زنده، تطبیق ترکیبی از گیاهان به خاک محلی و راه اندازی پمپ های خورشیدی برای تامین ارائه می کند. آب به دام در مزارع

سیلویا آلوارز، بوم‌شناس فضایی، هماهنگ‌کننده مناظر پایدار برای انجمن حفاظت از حیات وحش در کلمبیا، می‌گوید: «دام‌داری در کلمبیا به شدت افزایش یافته و منجر به جنگل‌زدایی گسترده شده است». به همین دلیل است که تلاش‌ها برای تبدیل زمین‌های چرای باز به سیستم‌های سیلووپاستورال در مکان‌های استراتژیک در حال ظهور است.

در ازای آموزش، «دامداران برای حفاظت از جنگل ها یا تالاب های مزرعه قرارداد حفاظتی امضا می کنند. و در منطقه چرا، [آنها] درختان و درختچه هایی می کارند که به عنوان علوفه برای گاوها عمل می کند.» Zuluaga می گوید. دامداران با ابتکار عمل silvopastoral برای احیای جنگل ها، ایجاد دالان های حیات وحش و ایجاد حائل در زمین خود کار می کنند تا میزان رسوبی را که وارد جریان های محلی می شود، کاهش دهند.

Zuluaga می گوید: “این دامداران یاد گرفته اند که از زمین محافظت کنند، بهره وری گاوهای شیری را ارتقا دهند و ارتباط را در مناظر کشاورزی افزایش دهند.” درختان و گیاهان آنها به پله هایی برای تنوع زیستی تبدیل می شوند تا موزاییکی از مناطق طبیعی ایجاد کنند.

با تبدیل شدن دامداران به مباشرین بهتر زمین، دارایی آنها مجموعه وسیعی از درختان و گیاهان رشد می کند که از حیات وحش نیز حمایت می کنند. و اگر بتوان این روند را در هزاران مزرعه کشور تکرار کرد، آنگاه موزاییکی از جنگل‌های قطع شده را بازسازی خواهد کرد.

اما واداشتن کشاورزان و دامداران که در حال حاضر با سود ناچیز زندگی می‌کنند، برای سرمایه‌گذاری در زمین‌های خود اغلب قانع‌کننده است.