پیشرفت سریع در هند
Conservancy ارزیابی پتانسیل کار در هند را کمتر از پنج سال پیش آغاز کرد و تعیین کرد که چگونه می تواند بر روی کار سازمان های غیردولتی موجود باشد. در حالی که هند به وفور چنین گروه هایی دارد، بسیاری از آنها نسبتاً کوچک هستند و کاملاً نزدیک به زمین کار می کنند.
پل می‌گوید: «زمانی که استراتژی خود را برای هند توسعه دادیم، به این موضوع پرداختیم که TNC چیست و هند به چه چیزی نیاز دارد. در کشوری با سازمان‌های ایدئولوژیک بی‌شماری – و نهادی که اغلب به انگیزه‌های آنها بدبین است – TNC به دلیل توانایی خود در انجام علم بی‌طرفانه خود برای پر کردن شکاف‌های مهم دانش برجسته است. او می‌گوید: «نقشی که ما می‌توانیم در اینجا ایفا کنیم، یکی از رهبران علمی کاربردی است.»
TNC با همکاری شرکای خود در حال توسعه پروژه های نمایشی است که به امنیت آب، کیفیت هوا و توسعه انرژی های تجدیدپذیر در سراسر کشور می پردازد. با نشان دادن امکان‌پذیری هر مفهوم، این تیم امیدوار است که از شرکا و دولت کمک بگیرد تا تلاش‌ها را به مقیاس بزرگ‌تری برساند.
سوشیل سایگال، که بر برنامه زمین‌های TNC در هند نظارت می‌کند، می‌گوید: «فرهنگ اینجا [در TNC هند] بیشتر شبیه یک استارت‌آپ است.
از میان تمام مشکلات زیست محیطی که هند را آزار می دهد، آلودگی هوا اخیراً مورد توجه بین المللی قرار گرفته است. سازمان بهداشت جهانی تخمین زده است که سالانه 1.4 میلیون هندی به دلیل آلودگی هوا جان خود را از دست می دهند که بیشتر از هر جای دیگری در جهان است. اما قیمت چشمگیر پیشرفت اقتصادی در هیچ کجا به اندازه دهلی نو مشهود نیست. در آنجا، بیش از 19 میلیون نفر از یک «هواپوکالیپس» در زمستان رنج می برند که به طور معمول مدارس را می بندد، کودکان را به بخش مراقبت های ویژه می فرستد و شهر را با بوی بدی فراگیر می کند.
مه سمی شامل گازوئیل و اگزوز صنعتی و همچنین چوب و زباله سوزانده شده برای گرمایش در زمستان است. اما کاملاً یک چهارم این مشکل ناشی از سوزاندن کلش برنج توسط کشاورزان در ایالت های همسایه هاریانا، پنجاب و اوتار پرادش برای آماده شدن برای محصول زمستانی گندم است. دولت با ممنوعیت سوزاندن بقایای محصول پاسخ داده است، اما کشاورزان عمدتاً آن را نادیده گرفته اند زیرا تنها چند هفته فرصت دارند تا مزارع خود را از برنج به گندم تغییر دهند.
برای مقابله با این چالش، TNC – با مشارکت مرکز بین المللی بهبود ذرت و گندم، موسسه بورلاگ برای جنوب آسیا، و شورای انرژی، محیط زیست و آب – در حال تدوین طرحی با محوریت یک مزرعه تولید محلی به نام Happy است. بذرپاش. دستگاهی که می‌توان آن را به پشت تراکتور متصل کرد، کلش برنج را خرد کرده و روی مزرعه پخش می‌کند و همزمان دانه‌های گندم را می‌کارد. مالچ تولید شده رطوبت ارزشمند خاک را حفظ می کند و همچنین به عنوان کود رایگان عمل می کند و در عین حال نیاز کشاورزان به سوزاندن مزارع خود را کاملاً از بین می برد.
تقریباً 2000 Happy Seeders در حال حاضر در پنجاب و هاریانا در حال فعالیت هستند، اما TNC و شرکای آن امیدوارند به کشاورزان کمک کنند تا در مجموع 50000 مورد از آنها را طی پنج سال آینده به کار گیرند – تلاشی که حدود 120 میلیون دلار انجام می شود. در اوایل سال جاری، دولت هند اعلام کرد که تا نیمی از هزینه یک Happy Seder را برای کشاورزان فردی و 80 درصد از هزینه را برای تعاونی های کشاورز یارانه می دهد.
سازمان های همکار اکنون در حال کار برای راه اندازی یک برنامه آگاهی دهی در مقیاس بزرگ در میان کشاورزان هستند. اگر این مشارکت بتواند این بذرپاش ها را به مزارع شمال غربی هند برساند، به معنای خاک سالم تر، محصولات بهتر و 8.4 میلیون هکتار است که دیگر نیازی به سوزاندن نیست.
داوال نگاندی، اقتصاددان زیست‌محیطی TNC، در خط الراس صخره‌ای و پردرختی در مرکز هند، ده‌ها توربین بادی را تماشا می‌کند که به آرامی در نسیم می‌چرخند و آواز بالیوودی از روستای مجاور پخش می‌شود. مزرعه بادی در اینجا نمایی از آینده انرژی هند را ارائه می دهد.
بر اساس آمارهای دولتی، حدود 300 میلیون هندی هنوز به برق دسترسی ندارند. دولت در تلاش است تا این شکاف را کاهش دهد و تقاضا برای منابع انرژی بیشتر را ایجاد کند. در عین حال، هند متعهد به دستیابی به دو هدف بلندپروازانه آب و هوایی تا سال 2030 شده است: 40 درصد از ظرفیت تولید برق خود بر اساس منابع تجدیدپذیر و ایجاد مخازن کربن برای جذب 2.5 تا 3 میلیارد تن دی اکسید کربن دیگر. تا سال 2022، ایالت مادیا پرادش، جایی که این مزرعه بادی در آن قرار دارد، و ماهاراشترا همسایه آن قصد دارند ظرفیت ترکیبی انرژی تجدیدپذیر خود را تقریباً سه برابر کنند و به 34 گیگاوات برسانند. این شامل حداقل هفت پروژه “مگا” انرژی خورشیدی است که هر کدام به طور متوسط حدود 640 مگاوات است.
این برای آب و هوا خوب خواهد بود. اما پروژه‌های انرژی‌های تجدیدپذیر، وقتی بد برنامه‌ریزی شوند، می‌توانند مناطق وسیعی از زیستگاه را نابود کنند. برای مثال، هر مگاوات انرژی خورشیدی معمولاً به 10 تا 12 هکتار زمین نیاز دارد. تمام پروژه های بالقوه انرژی های تجدیدپذیر هند را جمع آوری کنید و آنها می توانند تأثیر زیادی بر روی زیستگاه های طبیعی داشته باشند.
این مزرعه بادی، در حدود 80 مایلی شهر بوپال، به این مشکل اشاره می‌کند: این مزرعه در جنگل‌های سابق از نظر فنی تحت حفاظت مادهیا پرادش ساخته شده است.
